Μετά από τόσες απανωτές συμπτώσεις και τυχαίες συναντήσεις, στα πιο πιθανά ή απίθανα σημεία του πλανήτη, υπό νορμάλ ή ακραίες συνθήκες, με τα πλέον αναμενόμενα ή παντελώς "άσχετα" άτομα, η φράση "είναι πολύ μικρός αυτός ο κόσμος" απλώς δε σου φτάνει φιλενάδα!
Και φυσικά μη νομίζεις πως έχεις το μονοπώλειο πλανεμένο μου κοράσιο. Συμβαίνει καθημερινά σε όλους. Είναι αυτές οι μικρές κραυγούλες έκπληξης γύρω σου, όταν περπατάς, όταν είσαι στα μέσα μαζικής υπομονής, σε δουλειά, σε δημόσια υπηρεσία ταλαιπώριας, στο σπίτι-στο γραφείο-στην εκδρομή, κοινώς παντού και πάντα.
Η πλέον συνήθης πρόταση "..δε το πιστεύω! τι κάνεις εδώ;" αντηχεί εκατομμύρια φορές σε κάθε μεριά αυτού του ελλειπώς στρογγυλού πλανήτη. Στο κάτω κάτω όλοι στο ίδιο μέρος είμαστε κορίτσια, και οπουδήποτε έχει έστω και ένας πρόσβαση αυτομάτως έχουμε -τουλάχιστον δυνητικά- όλοι.
Είναι αυτές οι "τυχαίες" διασταυρώσεις τροχιών που άλλοτε σε κάνουν να ευχαριστείς τον Μεγαλοδύναμο με δάκρυα στα μάτια και άλλοτε να εύχεσαι να μην είχες ξεχάσει να φορέσεις την αόρατη κάπα του Χάρι Πότερ γαμώ την γκαντεμιά σου μέσα. Κάπως έτσι φιλενάδα αναρωτιέσαι για το "τυχαίον" της υπόθεσης, θέλεις να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές για να ανακαλύψεις το "σημάδι", γιατί δε μπορεί κάτι άλλο θέλει να σου πει ο ποιητής, γιατί είσαι σίγουρη πως το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά εκεί πάνω σε βάρους σου, για όλα αυτά τα σημειολογικά που συμβαίνουν ερήμην σου.
...as if!!!
