Φόρεσες φιλενάδα τα αγαπημένα σου πολύχρωμα ρούχα, παλέτα κινούμενη από την κορφή μέχρι τα νύχια και ξεχύθηκες στους ηλιόλουστους δρόμους. Να σου πιαστεί λέει καλύτερα η άνοιξη. Ξεδίπλωσες και ένα αστραφτερό χαμόγελο, σκόρπισες φήμες ευδαιμονίας και ατέρμονης χαράς. Και εκεί πάνω στους ανάλαφρους ώμους σου, μια μικρή κουκκίδα δυστυχίας παραφύλαγε. Όχι πως είσαι αχάριστη, τουναντίον...απλώς είναι η κουκκίδα της αποσυμφόρησης. Δεν είναι κάποιος εχθρός ούτε καν μια ύπουλη απειλή που θα σου σκάσει ξεφνικά και θα σου κόψει η μαγιονέζα. Είναι το στιγματάκι της ασύμβατης ισορρόπησης. Τα λίγα λεπτά σιωπής που δικαιούσαι, ίσα ίσα για να στανιάρεις, χωρίς να θέλεις να δώσεις εξηγήσεις.
Τώρα φιλενάδα μπορείς να συνεχίσεις τις τούμπες και τα διπλά toe-loop, με το κλαρωτό φουστάκι σου να ανεμίζει!
2 σχόλια:
Φιλενάδα, ακριβώς όπως το περιγράφεις, πρόκειται «απλώς [για την] κουκκίδα της αποσυμφόρησης» και ευτυχώς που την έχεις εκεί επάνω στον ώμο σου, να κρατά την ισορροπία μέσα στην μεθυστική ανοιξιάτικη παραζάλη της άνοιξης που είναι ευχάριστη μα που μπορεί καμιά φορά να ξεφύγει και να μην είναι πια ούτε παιδιάστικη, ούτε αυθόρμητη, ούτε αθώα, γιατί πες μου ποιος πίνακας, έστω κι ο πιο φωτεινός δεν πατά έστω και λίγο σε κάτι σκοτεινό σαν περίγραμμα ή υπογράμμιση, πιο άγαλμα, παιδιά του φωτός δεν στηρίζεται και στο παιχνίδι με τη σκιά για να αναδειχθεί και ποιος άνθρωπος που μας συγκινεί δεν έχει και μια σκοτεινή και αθέατη πλευρά, αυτή που κρατά πάντοτε το μυστήριο ζωντανό;
...ακριβώς έτσι φίλη zoe :)
Δημοσίευση σχολίου