Είσαι μέσα;

Ξυπνάς το πρωί. Αφήνεις στην άκρη το ημερολόγιο που λέει 19 δεκέμβρη, κοιτάζεις έξω που λέει 19 απρίλη. Η τύχη στα έχει φέρει έτσι που δε δουλεύεις σήμερα, ευχαριστείς τον πανάγαθο και ξεκινάς να οργανώνεις τον πρώτο ρέμπελο καφέ -δηλαδή ανάβεις τσιγάρο, παίρνεις παραμάσχαλα το τηλέφωνο και ενώ ακούς την καφετιέρα να κοχλάζει αναλύεις τα πάντα... Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι πόσο τυχερό είσαι που σου ΄κατσε τρίπτυχο ρεπό-ωραία μέρα-διαθέσιμοι φίλοι, και λες "δεν είναι δυνατόν"!
...και έχεις δίκιο! ΔΕΝ είναι!
Κάποτε εκείνος ο συμπαθής ψαρομάλλης τραγουδούσε με επιφανειακή ανεμελιά "...γιατί όταν χτυπάει το τηλέφωνο 9 φορές στις 10 είναι για κακό" αλλά εσύ φιλενάδα, ούσα αφελής κορασίδα δεν έδινες τη δέουσα σημασία, κοινώς έλειπες σ'αυτό το μάθημα. Γι'αυτό το λόγο -αλλά και επείδη εξακολουθείς να πιστεύεις οτι αυτό το τραγούδι βγήκε πέρσυ- σηκώνεις το ρημάδι μόνο και μόνο για να καταλάβεις την προφητεία του επόμενου στίχου " θα κάτσω σπίτι" και να δεις ποια είναι η δίκαιη τιμωρία σου, παλιοκοπανατζού.
Η συγκάτοικος από την άλλη άκρη σου λέει πήρα τα κλειδιά σου, της λες δεν πειράζει έχεις τα δικά της.
Rephrase.
Η συγκάτοικος από την άλλη άκρη σου λέει πήρα και τα κλειδιά σου, της λες Ααα! (και δεν της λες τι σκέφτεσαι).
Και για να αφήσεις τις περιστροφές και τους νοητικούς λαβυρίνθους -μη το κουράζεις και το κάψεις, θυμήσου πως δεν έχεις απόθεμα- όπως σου τραγούδησε σοφά ο προφήτης, θα κάτσεις σπίτι. Ούτε για τσιγάρα στο περίπτερο κακομοίρα μου, και μην ακούσω κιχ! Από σήμερα μετονομάζεσαι σε Κωσταλέξη, κάνε τα κουμάντα σου και τύπωσε καινούριες κάρτες. Και κοίτα να τις κάνεις σε λεπτό χαρτί, να χωράνε από τη χαραμάδα της πόρτας.