Σου κλήρωσε τις προάλλες φιλενάδα ηλεκτρονικό γραμματάκι από παιδική φίλη-συμμαθήτρια, η οποία ούσα πλέον καθηγήτρια ανακάλυψε ανάμεσα στους μικρούς δυνάστες τον -κατά 20+ χρόνια μικρότερο- κλώνο σου, και περιχαρής κραδαίνει τη φωτογραφία-ντοκουμέντο. Αρχικά γελάς γιατί όντως η εικονιζόμενη άνετα κερδίζει τον τίτλο "ξανθιά διαόλου κάλτσα 2007" που σου είχε απονεμειθεί χρόνια πριν. Έπειτα αναρωτιέσαι αν η εστεμμένη σου κέρδισε τον τίτλο επάξια. Δηλαδή φιλενάδα, λες και αυτή να πίνει ξύδι κατευθείαν από το μπουκάλι; Να ψαλιδίζει τις μισητές κόκκινες κάλτσες ώστε να πείσει τη μαμά πως τις έφαγαν οι σκόροι, και ουφ! τι κρίμα που δεν μπορεί να τις ξαναφορέσει; Να παγιδεύει μυρμήγκια σε πλαστικά διαφανή κουτάκια και να τα παρακολουθεί μέχρι αυτά να χάσουν τη μάχη με την ασφυξία; Όσο την κοιτάς με το στέμμα-κορδέλα-ανθοδέσμη, την έχεις ικανή για πολλά περισσότερα και μπράβο της!
Ωστόσο την προσοχή σου τώρα έχει τραβήξει ο αποστολέας. Καταρχήν είναι συγκινητικό που θυμάται πως ήσουν πριν 20+ χρόνια και εν μέρει κολακευτικό μιας και μπορείς ωραιότατα να υπερηφανεύσαι πως ο χρόνος σε προσπέρασε [ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό...]. Από την άλλη πάλι, η συγκεκριμένη επί 12 συναπτά έτη ήταν το αμέσως προηγούμενο επίθετο από 'σένα στον κατάλογο με αποτέλεσμα να την έχεις συνδέσει άμεσα με την εφίδρωση. Ύστερα, στεγνή πια, ξεκίνησες για σπουδές, μεταπτυχιακά, δουλειές και όλα αυτά τα όμορφα της ενήλικης περιόδου.
Μοιραία, αρχίζεις φιλενάδα την προβολή της υπερπαραγωγής "Αυτή είναι η ζωή σου - φρόντισε να συνεχίσεις τις μαλακίες για να κάνουμε sequel". Τέλος καταλήγεις να ανοίξεις το ψυγείο, γιατί ένα ποτήρι λευκό κρασί είναι πάντα μια καλή συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου