Από που να ξεκινήσεις φιλενάδα αυτές τις μέρες; Πέσαν όλα μαζί τα βότσαλα στη λίμνη, σου τάραξαν την επιφάνεια, σου αναμόχλευσαν το βυθό, σου πιτσίλισαν τα μούτρα με νερό και λάσπη. Ξέρεις πως πάει το παραμύθι. Μικρή αφελής και χαρωπή κορασίδα, αγναντεύει αμέριμνη τα λιμνάζοντα ύδατα, κουνάει ρυθμικά και παντελώς αφηρημένα τα γυμνά της ποδαράκια που χάσκουν πάνω από την επιφάνεια- με λίγα λόγια απολαμβάνει το τίποτα. Και να'σου σκάει το πρώτο βότσαλο -θες να το πεις κοτρώνα, θες τσιμεντόλιθο, δεν θα τα χαλάσουμε γι΄αυτό- και στο καπάκι το δεύτερο και το τρίτο και ουπς! σαν κάτι να γίνεται εδώ, πάρε θέση το σόου μόλις άρχισε...
Ποιος πετάει τα βότσαλα ο-ε-ο; Προφανώς εκείνη τη θεωρεία περί φειδούς σαν να μην την έμαθε και πολύ καλά, και για καλή σου τύχη έλειπε και στο μάθημα "Συναρτήσεις βεληνεκούς ρίψης βοτσάλων Ι". Κάνε το σταυρό σου κοριτσάκι που έπεσες σε κοπανατζή και δε σου'ρθε το βότσαλο στο Δόξα Πατρί, να σε αφήσει σέκο και να τρέχεις για ράμματα.
Σώα και αρτιμελής λοιπόν αρχίζεις απρόθυμα να δουλεύεις το συστηματάκι που κατοικοεδρεύει στα ενδώτερα του σκαλπ σου -διαδικασία που ομολογουμένως συνηθίζεις να αποφεύγεις εντέχνως, τεμπελόσκυλο!- και μπαίνεις με φόρα(;) στο πρώτο κολουάρ.
Είναι και αυτό μια από τις "εκπλήξεις" της ζωής (sic!) ...από την ήρεμη λίμνη στο σκληρό ταρτάν, και άντε να πέφτουν τα στοιχήματα ποιος -και αν- θα κόψει πρώτος το νήμα!
5 σχόλια:
αυτή είναι για μένα μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες, που μου λείπουν αρκετά συχνά, η ελευθερία του να μπορείς να «απολαύσεις το τίποτα»… Γιατί αυτό το τίποτα τελικά, μπορεί να είναι όλα, μια ευκαιρία να δέσεις επιτέλους με τον περιβάλλοντα χώρο, από τον οποίο τόσο συχνά ξεκολλάμε, με τον εαυτό και τις σκέψεις μας, που συνηθίζουμε να στριμώχνουμε στο φορτωμένο καθημερινό μας πρόγραμμα…
Και να και τα λιθάρια... Είναι άραγε κάποιος ζηλόφθονας δαίμονας που δεν θέλει να μας αφήσει να αιωρηθούμε στις σκέψεις και τις επιθυμίες μας; άλλοι σαν και μας που έχουν ξεχάσει τις δικές τους; Ή μήπως μετεωρίτες-δάκρυα του μητρικού σύμπαντος που θέλει να μας ταρακουνήσει;
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί να βρει κανείς ποιος κόβει πρώτος το νήμα, εκατομμύρια μπερδεμένες ψυχούλες που τρέχει η καθεμιά προς άλλη κατεύθυνση…
είναι φορές πάλι που έχουμε το τίποτα αλλά κοίτα να δεις που το πέρνουμε χαμπάρι μόλις έρθει το κάτι...
όσο για το νήμα, έχω την υποψία πως μάλλον κόβει παρά κόβεται -είναι ώρα για τραυματίες;
Χμμμ…Το τίποτα και το κάτι είναι έννοιες σχετικές. Άλλοτε νομίζεις ότι έχεις κάτι και δεν έχεις τίποτα και άλλοτε νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα και έχεις πολύ περισσότερο από τους πολλούς. (Και φυσικά αυτό το εκτιμάς και το αναπολείς ετεροχρονισμένα- μόλις το χάσεις). Και τα πετραδάκια στα ήρεμα νερά είναι κοτρόνες όταν είμαι θολωμένη και ψάχνω άλλους και άλλοθι για ό,τι μου συμβαίνει και κοχυλάκια όταν είμαι μες την τρελή χαρά και τα πάντα είναι όμορφα και αγαπώ τους ανθρώπους κτλ. κτλ. Και σε κάτι τέτοιες καταστάσεις θολούρας κόβεις νήματα που μετά δεν ξαναράβονται ποτέ. Άσε που σε τελική ανάλυση θέλει πολύ μεγαλύτερη δύναμη και τέχνη το να κρατήσεις το νήμα άθικτο παρά να το κόψεις.(Σκέψου εντέλει πόσο βαρετά είναι τα ήρεμα νερά)
...νά'τες και οι πρώτες βουτιές λοιπόν! ;)
Αν είναι να γευτείς τη ζωή, γιατί όχι, και το κόψιμο ή κάψιμο ή χτύπημα ή κουτούλημα ή ή ή όλα μες στο παιχνίδι είναι…
Όμως το θέμα είναι να μην πνιγείς… Όλα τα άλλα είναι ατυχήματα, το να βουτήξεις στα βαθιά χωρίς να κολυμπάς δεν είναι ρίσκο, είναι παραίτηση…
Δημοσίευση σχολίου