Όσο πλησιάζει φιλενάδα ο καιρός για να φύγεις σε τοπους αλαργινούς, αφήνεις όλο και περισσότερα πράγματα να συσσωρεύονται ή και να ρεύονται σκέτο. Απο τη μια κλείνεις τις υποχρεώσεις σου -ε γιατί είσαι και συνεπής όπως και να΄χει- και από την άλλη τα δικά σου τα προσωπικά χοροπηδάνε γύρω σου ξέφρενα και ξεφωνίζουν "pick me, pick me!"
Να, αυτές οι δυσμοιρες τριχούλες στο κεφαλάκι σου, που πλέον φέρουν καμιά 10αριά χρώματα η καθεμιά, και ανυπομονούν να αφεθούν στη φροντίδα των ξένων χεριών -γιατί εσύ γαϊδάρα τις περιφρονείς. Ή αυτά τα ταλαιπωρημένα σου ματάκια δακρύζουν για ένα ζευγάρι καινούριους φακούς -και΄συ παλιοεκμεταλλεύτρια το παίζεις ευσυγκίνητη εξαιτίας τους. Μετά είναι και κάτι ψιλοπράγματα που πρέπει να μαζευτούν, κάτι τρεξίματα στο κέντρο που τα άφησες περιμένοντας την κατάλληλη θερμοκρασία -εκεί γύρω στους 40 υπό σκιάν- για να έχεις κάθε λόγο να τα αποφύγεις.
Τώρα που στενεύουν τα χρονικά σου περιθώρια φιλενάδα ξεκίνα το τράβηγμα, χαμηλά από το λαιμό, μέχρι να τα τσιτώσεις πίσω από τους λωβούς. Ε! και πού θα σου πάει, στο τέλος θα κυκλοφορείς και εσύ με ένα μόνιμο τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
2 σχόλια:
αχ, αυτός ο εαυτός μας, πόσες φορές δεν τον έχουμε στριμώξει ανάμεσα σε όλα τα καθημερινά, και πόσο πολύ του θυμώνουμε όταν στο τέλος της ημέρας μας κοιτάζει με ένα ταλαιπωρημένο χαμογελάκι, τσαλακωμένος κάτω αό τις στοίβες...
Δεν ξέρω, άραγε να του το κάνω και αυτό, το facelift, ή να τον λυπηθώ τον έρμο και να τον πάρω απλώς μια ζεστή -είπα εγώ ζεστή; α, πα, πα,πα, πα-, δροσερή αγκαλιά και να ελπίσω ότι θα ξεκατσιάσει;
χμ..μάλλον το μόνο που χρειάζεται φιλενάδα είναι λίγος χρόνος!
Δημοσίευση σχολίου