Έλα φιλενάδα, ανοίξανε τα θερινά πάλι. Όχι τα σινεμά αφελεστάτη! Τα θερινά θεάματα...όπως οι υπερπαραγωγές σε ΄ξωκκλήσια με κακοτράχαλα δρομάκια, στα κτήματα, στις αίθουσες "κοινωνικών εκδηλώσεων" και όλα τα συναφή, μέσα σε αυτά και οι "εναλλακτικές" προτάσεις, τα "διαφορετικά", τα "εγώ δεν κάνω τέτοια καραγκιοζιλίκια" και τα λοιπά...
Τι μεγάλη παρεξηγήσις! Δεν έχεις κάτι κατά όλων αυτών. Τουναντίον! Δε βγάζεις σπυριά γιατί ο χ και η ψ φίλοι έχουν αποφασίσει να ντυθούν Μαέστρος Συμφωνικής Ορχήστρας και Πριγκήπισσα του Χιονιού για ένα βράδυ (παρόλο που το τριώδιο αργεί). Δεν παθαίνεις αναφυλαξία επειδή το α ή β παιδάκι έχει φορέσει τις προαναφερθείσες στολές σε μικρογραφία για μια βουτιά στα θολά νερά της κολυμπήθρας. Στο κάτω κάτω ο καθένας κάνει ό,τι θέλει!
(αρκεί πραγματικά να το θέλει!)
Αυτό που δεν πολυκαταλαβαίνεις σε τέτοιου είδους θεάματα προς βρώσιν, είναι ο περίγυρος. Η ακόρεστη δίψα της κλειδαρότρυπας. Ο αγώνας των "δευτεραγωνιστών" για τη διεύρυνσή της. Η μάχη σε όλα τα επίπεδα, για να πείσουν τους πρωταγωνιστές για τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Η ανάσυρση "εθίμων" σε συνδυασμό με την απόλυτη πρωτοτυπία -που φαίνεται να είναι η "καλή και δοκιμασμένη συνταγή". Η χαρά του κύβδηλου νεοσυντηρητισμού, το πάρτι του επιφανειακού καθωσπρεπισμού με ολίγη από τη "χαρά της μάνας" μαζί με το ανατρεπτικό και το αλτερνατιβ πασπαλισμένα με την "απορία της μάνας".
Άλλα εσένα φιλενάδα για κάποιο αδιευκρίνιστο ακόμη λόγο, όλα αυτά τα τζέρτζελα σου κάνουν πολύ διασκεδαστικά, απολαμβάνεις ένα προς ένα τα στερεότυπα, λαχταράς να δεις την "υπέρβαση" και να διαλυθείς στα γέλια! Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να χάνεις τέτοιες ευκαιρίες; Ειδικά όταν έχεις μέγα σύμμαχο το αλκόολ που ρέει άφθονο σε όλες αυτές τις φιέστες...
Κάπου εκεί σου΄ρχεται και το concept στα στιχάκια του Σταμ περί συστήματος και εκπαιδεύσεως φαβορί, κάπου εκεί που τρως τα νιάτα σου σε γάμους και βαφτίσια και στο τέλος καταλήγεις..."πάιρνω και εγώ το αίσθημα, μετράμε και τα φράγκα μας και πάμε στα Παρίσια!"
4 σχόλια:
ούτε μπορώ να απαριθμήσω, φιλενάδα, τα γαμοβαφτίσια που μου θύμισες…
Μα καλά, πες μου, γιατί, ε, γιατί πράγματι πρέπει όλα να γίνονται σε κακοτράχαλα ξωκκλήσια και βαρύγδουπα κτήματα, γιατί όλες οι πριγκήπισσες του χιονιού μοιάζουν τόσο μα τόσο μεταξύ τους, λες και βγήκαν όλες οι Barbie στη γύρα, γιατί όλη η φάση είναι μονάχα κατά πόσο θα τον ξενυχιάσει την κατάλληλη στιγμή, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, και το πόσο θα κλάψει ή όχι ο συνήθως τεράστιος/τεράστια μπέμπης/μπέμπα, που κοντεύει πια να πάει Δημοτικό, από την αναμονή για την κατάλληλη ημερομηνία, στολή, διάκοσμο, φωτογράφο κλπ;
Γιατί κάθε φορά πρέπει να αισθάνομαι σα να είμαι στα γυρίσματα του επόμενου επεισοδίου, και να σκοντάφτω σε καλώδια και τεχνικούς που με σπρώχνουν παρακεί για μια καλύτερη λήψη;
έλα μου ντες!ούτε εγώ το έχω πιάσει καλώς το θέμα...τελευταίως όμως έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι παντρεύονται-βαφτίζουν ακριβώς για αυτό, για να γυρίσουν το προσωπικό τους επεισόδιο!...αλλά περί ορέξεως, ουδείς λόγος!
ΜΕ ΓΕΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ!!!!
Φαντάσου πώς με κοιτούσαν στο γάμο μου όπου βάφτηκα και χτενίστηκα μοναχούλα μου, χωρίς κάμερες, πολλούς στολισμούς και φρου-φρου, για να μην πω για τα βαφτίσια που όχι κάμερα, αλλά ούτε επαγγελματία φωτογράφο... κι όμως, θυμάμαι τη καθεμία τους στιγμή...
χιχι ευχαριστώ...είπα να το κάνω καλοκαιρινό!!
μια χαρά σε βρίσκω φιλενάδα!κάτι τέτοιο πιστεύω πως θα έκανα και εγω, εάν κ εφόσον...(αλλά είμαι πολύ μικρή ακόμη--χεχε)
Δημοσίευση σχολίου