κούραση

Ε όχι ρε φιλενάδα, τώρα που ετοιμάζεις την επιστροφή σου να μου σούρνεσαι παλτό από τα αποδυτήρια. Κάτσε φρόνιμη θα σε στείλω κερκίδα.

Α! ναι... αυτή η πάγια τακτική της αυτοτιμωρίας χοροπηδάει ξέφρενα δίπλα σου παρέα με τα ενοχικά σου σύνδρομα.

Πότε θα θυμώσεις πραγματικά με τους άλλους; Πότε θα πάψεις να δικαιολογείς τις μαλακίες του καθένα; Μήπως τότε που θα κουραστείς να χαϊδεύεις τα λάθη; Τότε που θα σκάσει το τσουνάμι του εγωισμού και θα αφήσεις τις ευθύνες για αλλού; Μικρέ μου βλάκα, δεν θα τα καταφέρεις εύκολα.

Φόρτωνε όπως έχεις μάθει τα σφάλματα πάνω σου, άσε τον κλέφτη να φωνάζει και μην παραπονιέσαι σε κανένα, φιλενάδα-χαλάκι.

Έτσι αφελώς.

Γιατί φοβάσαι μην κάνεις λάθη, μην κατηγορήσεις κανένα αδίκως.

Άντε φιλενάδα πάρε λίγο μπρος, δες γύρω σου και πιάσε το νόημα και άσε την τελειότητα στο Θεό.

Γιατί μικροί Θεοί δεν υπάρχουν.

πάλι (ς) ξεκίνημα;

Και μιας και σιγά σιγά επιστρέφεις φιλενάδα καν΄το με το μαλακό, με το σταγονόμετρο, μη σου κάτσει βαρύ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις ανάγκη να γράψεις, που γίνονται τίποτα. Έχεις αυτόν τον άπειρο όγκο που τείνει στο ελάχιστο, στο μηδέν, στο τίποτα.

Βγάλε άκρη τώρα πάλι εσύ με την παλλινδρόμηση, ανόητη κορασίδα.

Αλλά πάντα η αλήθεια είναι κάπου στή μέση, έτσι δεν είναι;