...and a happy new year!

χμ....

μετά από ενάμιση χρόνο φιλενάδα σου άναψε λαμπάκι πάνω από το κεφάλι, και ξαφνικά θυμήθηκες πως κάπου βολοδέρνει ένα παρατημένο μπλογκάκι και αναρωτήθηκες πώς θα ήταν να ξαναγράψεις!

βέβαια πριν από αυτό -σε πιάσαμε, αφελεστάτη- αναρωτήθηκες αλήθεια τι να γράψεις;

για τη νέα χρονιά που αρχίζεί;

για όλη την προηγούμενη που πέρασε;

για τις αλλαγές που έγιναν ή για αυτές που -ορατά πια- έρχονται;

απ΄την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω; αγαπάω την Κική μα μ'αρέσει και η Κοκό...

και ναι, το παραδέχεσαι θέλεις πολύ να γράψεις για όλα, αλλά ταυτόχρονα κάτι σε "κόβει" και δεν μπορείς να συνθέσεις ούτε μια γραμμή της προκοπής, και τα-νταν! να ο λόγος που δε γράφεις τόσο καιρό...

και να που κατάφερες να γράψεις 10 σειρές χωρίς να λες τίποτα! μπράβο είσαι και πολύ μάγκας...

α! και για να μην ξεχνιόμαστε: ΚΑΛΗΧΡΟΝΙΑ

lane 4

Εκεί που δίνουν το προβάδισμα φιλενάδα. Έχεις κάνει λέει τον καλύτερο χρόνο στα προκριματικά, είσαι το φαβορί. Όλες οι κάμερες πάνω σου κουκλίτσα. Είσαι το γκανιάν. Η Μαύρη Αστραπή. Ο Λευκός Σίφουνας. Το Δέκα το Καλό. Η Ντάμα Κούπα. Ο πρώτος λαχνός στο τρίδυμο με τζακποτ. Ο Άσος στο μανίκι και δε συμμαζεύεται...

Έτοιμη για εκκίνηση, οι αισθήσεις στο κόκκινο για το μπανγκ του αφέτη. Τα καρφάκια σου στιλβωμένα για το σκληρό ταρτάν. Το κεφάλι κάτω. Συγκέντρωση.

Έφυγες και τρέχεις πρώτη, με διαφορά και το βλέπεις. Μπροστά σου μόνο το νήμα.

Και εκεί λίγο πριν τον μεγάλο σου τερματισμό και τον απόλυτο θρίαμβο, σκοντάφτεις στο εμπόδιο.

Τελικά ήταν δρόμος μετ'εμποδίων αλλά κανείς δε σου είπε για εμπόδια...το βρήκες μπροστά σου λίγο πριν το τέλος.

ορμόνη πάρτυ

Είναι γεγονός φιλενάδα πως αυτές οι μικροσκοπικές οργανικές ενώσεις που κατοικοεδρεύεουν στο κορμάκι σου ξέρουν να το γλεντάνε καλά.
Μία από αυτές, η Εχωνευρορμόνη έχει γενέθλια και της ήρθε η υπέρλαμπρη ιδέα, να τα γιορτάσει με όλες της τις αγαπημένες φιλενάδες. Ανασκουμπώθηκε λοιπόν για τις ετοιμασίες. Αρχικά συνέταξε τη λίστα των καλεσμένων - κυρίως για τυπικούς λόγους, μιας και κάθε φίλη ορμόνη είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη σε αυτή τη φιέστα. Πρώτη έπιασε την Οικονομορμόνη που της έχει μεγάλη αδυναμία έτσι σφιχτή και λιπόσαρκη που είναι, κυρίως στα τέλη του μήνα. Ύστερα την Εργατορμόνη παρεά με την κολλητή της την Παπαροδιευθυντορμόνη που μαζί είναι σε αέναη κίνηση και εγγυόνται πάντα ξέφρενες στιγμές έντασης. Φυσικά δε λείπει η μονίμως απορημένη και φερόμενη ως θύμα Γκομενορμόνη, που ρίχνει σκλήρη δουλειά σε κάθε ανάλογη διοργάνωση. Μετά είναι και εκείνη η παραπονιάρικη, η Έχεισκαιμιαμαναρμόνη που όλοι την συμπαθούν αλλά κανείς δεν της κάνει παρέα, αλλά πάντα δίνει την ώθηση όταν οι άλλες σταματούν το γλέντι. Μερικές λιγότερο φασαριόζες είναι η Φίληπουμόλισχωρισορμόνη και η Γαμοσβαφτισορμόνη, που όταν έρχονται μαζί έχουν το κακό συνήθειο να ζηλεύουν και να τσακώνονται, αλλά είναι κεφάτες για τους δικούς τους λόγους και αυτό πάντα βοηθάει. Έπειτα είναι και κάτι άλλες πιο αφανείς που όταν χρειάζεται δίνουν το δικό τους τόνο στο γλέντι όπως αυτή η Δενεχωτιποταναφορεσορμόνη και η Σαβουριαζωταπαντορμόνη, και άλλες τόσες που δεν αναφέρονται αλλά είναι του ιδίου βεληνεκούς περίπου.
Αφού λοιπόν τελειώσει το σκαρίφιμα της λίστας -ποτέ δεν ξέρεις ποια άλλη θα σκάσει μύτη- συνεχίζει με τη διακόσμηση, το μπουφέ και την κάβα. Τέλος βάζει τα καλά της, το μικρό μαύρο φόρεμα και την πέρλα στο λαιμό και ξεκινάει να δέχεται τους προσκεκλημένους.
Είναι ώρα να αρχίσει το πάρτυ.
Μέσα στο δικό σου μαγαζί φιλενάδα.
Ευτυχώς που ξέρεις πως κάποια στιγμή θα σκάσει μύτη η Ελαστασυγκαλασουφιλεναδορμόνη και θα τους τη σπάσει!

ένας χρόνος

Πήρες πρέφα φιλενάδα τι έγινε; Μην τρομάζεις χαζοβιόλα, δεν είναι απολογισμός. Μια απλή ημερολογιακή διαπίστωση είναι. Όχι μην αναλωθείς πάλι στη σχετικότητα του χρόνου -έχουν πασχίσει άλλοι. ΄

Κοιτάς με απορία τον καθρέφτη, και σου σκάει το παραμύθι του στα μούτρα.

Αλλαγμένη έκφραση λες, ωραία.

Άλλη ζωή λες, πολύ ωραία.

Αυτή που αν στην περιέγραφαν πριν έναν ημερολογιακό χρόνο, θα έπεφτες κάτω από τα γέλια, ίσως να έριχνες και κανένα φάσκελο από αυτά τα χορταστικά, τα ξεγυρισμένα. Ίσως φάνταζε απίστευτο, φαιδρό, ...χονδροειδές; Ένα από αυτά τα σενάρια που δε σου κολλάνε πουθενά, που λες φουλ στην αμφιβολία και με μια δόση ειρωνείας "σιγά...".

Είναι αυτή η πραγματικότητά σου φιλενάδα που μπλέχτηκε με τις τροχιές ανθρώπων ξένων, που σε έκαναν δική τους. Και΄συ; Δεν ξέρεις ακόμη τι είναι δικό σου, ποιοι είναι οι δικοί σου ξένοι και ποιοι ειναι οι οικείοι; Πώς τους μοίρασες και πού είναι ο καθένας;

Ποιον πας να ξεγελάσεις βρωμοκόριτσο; Ποτέ σου δεν κατάφερες να κατηγοριοποιήσεις ανθρώπους, να τους φορέσεις μια πολυπόθητη ταμπέλα όπως "φίλοι", "συνεργάτες", "γκόμενοι", "οικογένεια" και άλλα τέτοια όμορφα και τόσο οργανωτικά. Μονίμως εκτός και όλοι μαζί. Παραδέξου ότι βαριέσαι να ξύσεις την επιφάνεια, και λες δε γαμείς ας είναι μονίμως εκτός και όλοι μαζί. Σκας και ένα ενοχικά πονηρό χαμογελάκι και καθάρισες, πού να τρέχεις τώρα με τα τακούνια στα σπαρμένα;...

.

Είμαι περίεργη να σε δω σε ένα χρόνο κουκλίτσα!

πατουσάκια

Έι φιλενάδα έλα να σου πω μια ιστορία θερινή -όχι απαραιτήτως νυκτός και ουδόλως σαιξπήρική- άλλα τουλάχιστον ελαφρώς δροσερή, με μια πιτσιλιά αλμύρας βρε αδερφέ.

Πάνω στο ψιλό το πετραδάκι, εκείνο που μερικοί λένε γαρμπίλι, δυο πατουσάκια μισοπατάνε αβέβαια, ίσως με μια ελαφρά ενόχληση άντε και με ένα σούρσιμο. Μισό βήμα αριστερά σκάει το κύμα και μισό βήμα πίσω δυο μεγάλες, βαριές πατούσες ακολουθούν. Βέβαιες. Στέρεες. Κρατάνε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως κανείς άλλος δεν μπορεί.

Τα πατουσάκια πισωγυρνάνε, κοντοστέκονται, άρυθμα και άτσαλα, σχεδόν αναποφάσιστα. Κλέβουν λίγο από το νερό και λίγα πετραδάκια και πατάνε πάνω στις μεγάλες, βαριές πατούσες. Τις βέβαιες. Τις στέρεες.

Αυτές με τη σειρά τους σηκώνουν τα πατουσάκια ανέμελα, χωρίς κόπο κανένα. Μετά από κάποια βήματα τα πατουσάκια ξαναπαίρνουν μπρος, αρχίζουν πάλι την περιπλάνηση και μετά γίνονται γονατάκια, ακουμπισμένα στο πετραδάκι, εκεί πάνω στο κύμα. Και μικροί αγκώνες και χεράκια που αρχίζουν το παιχνίδι, δίπλα στις μεγάλες τις βαριές πατούσες.

Όλα ανέμελα. Και βέβαια. Και στέρεα.

[...]

Ωπ! να και άλλα δυο πατουσάκια, χρόνια μετά, σε άλλη παραλία δίπλα σε άλλες μεγάλες, βαριές πατούσες, λίγο πολύ κινούνται στο ίδιο μοτίβο με τις προηγούμενες, τις παλιές. Κάπου όμως φιλενάδα μπλέκονται και άλλες δυο τώρα. Λίγο πιο ανάλαφρες, όχι και τόσο μεγάλες και σίγουρα λιγότερο βαριές. Όχι και τόσο βέβαιες, σχεδόν καθόλου στέρεες. Γιατί δεν είναι δίπλα τους εκείνες οι παλιές οι μεγάλες που πατούσαν πάνω τους. Και το άλλο, το καινούριο ζευγάρι έχει μια δική του δυναμική.

Αλλά εκεί δίπλα στο κύμα, τα πατουσάκια φωνάζουν τις πατούσες, και τα δυο ζευγάρια μαζί, για να πατήσουν αυτά με τη σειρά τους αρχικά στις βαριές, τις στέρεες και να παίξουν με τις ανάλαφρες, να τις κάνουν βέβαιες.

Τι περιμένεις τώρα φιλενάδα; Να ακούσεις το ...και ζήσαν αυτοί καλά και ΄μείς καλύτερα; Στις αμέτρητες παραλίες, άπειρα πατουσάκια και αντίστοιχες πατούσες αφήνουν τα εφήμερα ίχνη τους. Δεν έχει τέλος και άρχή αυτή η ιστορία.

Ευτυχώς!

κούραση

Ε όχι ρε φιλενάδα, τώρα που ετοιμάζεις την επιστροφή σου να μου σούρνεσαι παλτό από τα αποδυτήρια. Κάτσε φρόνιμη θα σε στείλω κερκίδα.

Α! ναι... αυτή η πάγια τακτική της αυτοτιμωρίας χοροπηδάει ξέφρενα δίπλα σου παρέα με τα ενοχικά σου σύνδρομα.

Πότε θα θυμώσεις πραγματικά με τους άλλους; Πότε θα πάψεις να δικαιολογείς τις μαλακίες του καθένα; Μήπως τότε που θα κουραστείς να χαϊδεύεις τα λάθη; Τότε που θα σκάσει το τσουνάμι του εγωισμού και θα αφήσεις τις ευθύνες για αλλού; Μικρέ μου βλάκα, δεν θα τα καταφέρεις εύκολα.

Φόρτωνε όπως έχεις μάθει τα σφάλματα πάνω σου, άσε τον κλέφτη να φωνάζει και μην παραπονιέσαι σε κανένα, φιλενάδα-χαλάκι.

Έτσι αφελώς.

Γιατί φοβάσαι μην κάνεις λάθη, μην κατηγορήσεις κανένα αδίκως.

Άντε φιλενάδα πάρε λίγο μπρος, δες γύρω σου και πιάσε το νόημα και άσε την τελειότητα στο Θεό.

Γιατί μικροί Θεοί δεν υπάρχουν.

πάλι (ς) ξεκίνημα;

Και μιας και σιγά σιγά επιστρέφεις φιλενάδα καν΄το με το μαλακό, με το σταγονόμετρο, μη σου κάτσει βαρύ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις ανάγκη να γράψεις, που γίνονται τίποτα. Έχεις αυτόν τον άπειρο όγκο που τείνει στο ελάχιστο, στο μηδέν, στο τίποτα.

Βγάλε άκρη τώρα πάλι εσύ με την παλλινδρόμηση, ανόητη κορασίδα.

Αλλά πάντα η αλήθεια είναι κάπου στή μέση, έτσι δεν είναι;

Virus

Βρε καλώς τηνε την εαρινή ισημερία φιλενάδα! Σήμερα σου λέει ξεκινάει και επισήμως η άνοιξη και κοίτα τι θα γίνει πάλι... Πουλάκια που θα ανθίζουν και λουλουδάκια που θα κελαϊδούν, παιδάκια χαρούμενα να τσιροβολάνε κάτω από το παραθύρι σου, όλοι οι γείτονες στα μπαλκόνια -τώρα έρχεται η δικαίωση του κουτσομπόλη- πέταμα σιγά σιγά τα πανωφόρια τα βαριά.

Μυγάκια και ζουζούνια κολλημένα στα μπλουζάκια, σπονδυλωτοί επισκέπτες-συγκάτοικοι στο σπίτι σου, μπουκώματα και αλλεργίες από γύρη, χαζοτράγουδα μέσα στο κεφάλι σου, μάταιη προσπάθεια συγκέντρωσης και ολίγον από μια πιο ξώχαρη, πιο αλέγκρα ατμόσφαιρα βρε αδερφέ...

Και το πιο ωραίο είναι πως λίγο πολύ την πατάνε όλοι φιλενάδα, η μαζική χαζομάρα είναι μεταδοτική -ναι πες μας τώρα πως είσαι και θύμα...

Γιατί όλοι κολλήσαμε άνοιξη φέτος.

(και μετά από λίγους μήνες όλοι θα κολλήσουμε "που να πιάσουν και οι ζέστες"...)

Επέστρεφε

Βρε βρωμοκόριτσο, παλιοφιλενάδα της συμφοράς, πρωταθλήτρια της ασυνέπειας πες μας τι δικαιολογία θα σκαρφιστείς τώρα για τη δίμηνη απουσία...
Ουδεμία και το ομολογείς.
Δε σου κάηκε το λαπτοπ --ευτυχώς να λες και να κάνεις το σταυρό σου!
Δεν σε απήγαγαν οι εξωγήινοι --αν και θα σε βόλευε...
Δεν κέρδισες το λόττο για να πας διακοπές διαρκείας στα Μπαρμπέιντος και σε άλλους εξωτικούς προορισμούς --keep dreaming
Δεν έκλεισες καν το χέρι σου στην πόρτα για να σου τουμπανιάσουν τα δάχτυλα και να μην μπορείς να γράψεις --πόρτα;;;
Δεν σου έφαγε την εργασία ο σκύλος --παλιές καλές δικαιολογίες που πιάναν όταν ήσουν 6...
Ε δεν, δεν, δεν...στη ατέλειωτη σου λίστα!
Ομολογουμένως έπεσες σε μπλογκοκενό... Α-χα! Ναι ναι αυτό είναι...το μπλογκοκενό που χτυπάει ύπουλα, αργά και βασανιστικά ακόμη και τους πιο μικρούς μπλόγκερς σαν την αφεντιά σου (βέβαια με τις αποδόσεις σου είναι να αναρωτιέται κανείς για την ταυτότητα σου ως μια από αυτούς τους καταπληκτικούς και πολυγραφότατους, αλλά νέο κορίτσι είσαι και εσύ, κάνε το κομμάτι σου!)
Ε λοιπόν φτου κακά και άμπρα κατάμπρα, να φύγει το μπλογκοκενό, ας φυσήξεις και εσύ από το λόφο να διαλυθεί σαν το νέφος (αυτοί οι ευφάνταστοι συνειρμοί είναι άμεση απόρροια του μπλοκοκενού, μη δίνεις σημασία θα στρώσεις σιγά σιγά φιλενάδα...)

Άντε μάρσαρε λίγο, βάλε πρώτη και ξαναξεκίνα, που μου θρονιάστηκες στο ρελαντί. Τεμπέλα!

365 και μία

Έλα με το καλό φιλενάδα η καινούρια χρονιά! Του έδωσες και κατάλαβε ατιμούτσικο...Τι Βερολίνα και τι Εμιράτα γύρισες, τι λίτρα καφέδες και αλκοόλ, τι εκδρομές και ψώνια, τι παρεάκια, τι κουβέντες ατέλειωτες και τελειωμένες, τι έρωτες και ροματζάδες... Όλα τα έκανες πουλάκι μου!

Και τώρα τα κεφάλια μέσα, τέλος τα χαριεντίσματα, πίσω στα θρανία και κάτσε λίγο στον κώλο σου παλιοσουρτούκι, που μου καλόμαθες στις ανέσεις, που ξετίναξες μισθούς και δώρα, που συνεχίζεις να βλέπεις τη ζωή σου σαν μόνιμες διακοπές...

Μα σαν αυτό να σε σώζει από την πραγματικότητα που αγνοείς επιδεικτικά. Αυτό το χούι σου που νομίζεις πως όλα είναι λίγο πιο μόνιμα από το στιγμιαίο (και ας λένε οι σοφοί "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού"...) σε ξελασπώνει. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεις φιλενάδα...

Άντε λοιπόν καλή χρονιά και χαρούμενες διακοπές... ούτως ή άλλως είπαμε, είσαι σε μόνιμες - και φέτος που είναι δίσεκτο θα έχεις μια μέρα παραπάνω, τυχερούλα!