Έπιασαν επιτέλους τα κρύα φιλενάδα, έστρωσες τα παχιά λευκά χαλιά σου, φρέσκαρες το πάπλωμα, ξέθαψες τα βαριά μακριά κασκόλ σου, τη μάλλινη εσάρπα της γιαγιάς (κοίτα που πάντα σου ξυπνάει τη νοσταλγία, που όταν τη φοράς νιώθεις το χέρι της με το τσιγκελάκι, είναι η μαγική σου μπέρτα και τίποτα κακό δε σε αγγίζει) και κυκλοφορείς στο σπίτι με τα πόδια χωμένα στα αφράτα καλτσάκια. Φτιάχνεις μια μέντα με λίγο τριαντάφυλλο, ανοίγεις το ραδιόφωνο και χαζεύεις ατέλειωτα, χαζεύεις αχόρταγα. Δε σκέφτεσαι τίποτα και τα σκέφτεσαι όλα. Το μάτι σου γατζώνεται σε ότι προεξέχει. Το μυαλό σου σουλατσάρει ανενόχλητο σε όλες τις πιθανές σου θύμησες, δεν δείχνει έλεος. Εσύ φιλενάδα απλώς απολαμβάνεις το χάζεμα, σπορ μοναχικό, απολύτως εγωιστικό και αρκούντως απολαυστικό ώστε να το αποζητάς συχνά. Πολλοί θα σε έλεγαν ονειροπαρμένη, άλλοι αφηρημένη και κάποιοι ίσως ρομαντική. Από την άλλη όμως σε αυτές τις στιγμές του τίποτα, σου συμβαίνουν τα πάντα.
Στα χειμωνιάτικα απογεύματα βρίσκεις καταφύγιο -όχι δεν κρύβεσαι από κάτι, δε σε καταδιώκει κανείς- είναι που θέλεις αυτό το "μόνη μου" χωρίς προφανή λόγο. Και σήμερα που ο καιρός είναι βαρύς σου κάθεται γάντι η δικαιολογία... Είσαι ένα μικρό εγωιστικό κάθαρμα φιλενάδα... και σ'αρέσει!
