Έλα φιλενάδα, ανοίξανε τα θερινά πάλι. Όχι τα σινεμά αφελεστάτη! Τα θερινά θεάματα...όπως οι υπερπαραγωγές σε ΄ξωκκλήσια με κακοτράχαλα δρομάκια, στα κτήματα, στις αίθουσες "κοινωνικών εκδηλώσεων" και όλα τα συναφή, μέσα σε αυτά και οι "εναλλακτικές" προτάσεις, τα "διαφορετικά", τα "εγώ δεν κάνω τέτοια καραγκιοζιλίκια" και τα λοιπά...
Τι μεγάλη παρεξηγήσις! Δεν έχεις κάτι κατά όλων αυτών. Τουναντίον! Δε βγάζεις σπυριά γιατί ο χ και η ψ φίλοι έχουν αποφασίσει να ντυθούν Μαέστρος Συμφωνικής Ορχήστρας και Πριγκήπισσα του Χιονιού για ένα βράδυ (παρόλο που το τριώδιο αργεί). Δεν παθαίνεις αναφυλαξία επειδή το α ή β παιδάκι έχει φορέσει τις προαναφερθείσες στολές σε μικρογραφία για μια βουτιά στα θολά νερά της κολυμπήθρας. Στο κάτω κάτω ο καθένας κάνει ό,τι θέλει!
(αρκεί πραγματικά να το θέλει!)
Αυτό που δεν πολυκαταλαβαίνεις σε τέτοιου είδους θεάματα προς βρώσιν, είναι ο περίγυρος. Η ακόρεστη δίψα της κλειδαρότρυπας. Ο αγώνας των "δευτεραγωνιστών" για τη διεύρυνσή της. Η μάχη σε όλα τα επίπεδα, για να πείσουν τους πρωταγωνιστές για τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Η ανάσυρση "εθίμων" σε συνδυασμό με την απόλυτη πρωτοτυπία -που φαίνεται να είναι η "καλή και δοκιμασμένη συνταγή". Η χαρά του κύβδηλου νεοσυντηρητισμού, το πάρτι του επιφανειακού καθωσπρεπισμού με ολίγη από τη "χαρά της μάνας" μαζί με το ανατρεπτικό και το αλτερνατιβ πασπαλισμένα με την "απορία της μάνας".
Άλλα εσένα φιλενάδα για κάποιο αδιευκρίνιστο ακόμη λόγο, όλα αυτά τα τζέρτζελα σου κάνουν πολύ διασκεδαστικά, απολαμβάνεις ένα προς ένα τα στερεότυπα, λαχταράς να δεις την "υπέρβαση" και να διαλυθείς στα γέλια! Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να χάνεις τέτοιες ευκαιρίες; Ειδικά όταν έχεις μέγα σύμμαχο το αλκόολ που ρέει άφθονο σε όλες αυτές τις φιέστες...
Κάπου εκεί σου΄ρχεται και το concept στα στιχάκια του Σταμ περί συστήματος και εκπαιδεύσεως φαβορί, κάπου εκεί που τρως τα νιάτα σου σε γάμους και βαφτίσια και στο τέλος καταλήγεις..."πάιρνω και εγώ το αίσθημα, μετράμε και τα φράγκα μας και πάμε στα Παρίσια!"
